Πώς είναι να βρίσκεσαι στην πιο πολυσυζητημένη εκπομπή κάθε πρωί, βαμμένη, ντυμένη και ελαφρά πρησμένη λόγω περαστικών προσωπικών πιέσεων; Να αλλάζεις σελίδα από το μεσημέρι και μετά κάνοντας μία νορμάλ ζωή μακρυά από τις φωνές των τζιχάντ κιτρινιστών..Να έχεις ένα παιδί εδώ που δε σε αφήνει ρούπι και ένα παιδί αλλού που σε χρειάζεται.. βροχή λογαριασμών από παντού, συν 4 σκυλιά που χλιμιντρίζουν πάνω σου. Και άλλα πολλά που τραβάνε οι περισσότερες γυναίκες χωρίς να παραπονιούνται. Εγώ όχι μόνο δεν παραπονιέμαι αλλά ξυπνάω με κέφι κάθε πρωί – πράγμα που δεν το περίμενα – γιατί χαίρομαι πολύ που συνεργάζομαι με όλους αυτούς τους πραγματικά ευγενικούς και καλούς ανθρώπους. Το μόνο μου άγχος είναι όταν μου δίνουν να πασάρω τη “Δικαίωση” – γενικά ακόμα ντρέπομαι να “πασάρω” θέματα αλλά κάποια στιγμή θα το συνηθίσω! To πρωί ακούω Ζαρίφη-Ζησάκη και μαθαίνω λαϊκά άσματα και να πω πόσο μου λείπει ο Μάκης Πουνέντης από το ραδιόφωνο -ευτυχώς τον βλέπω στην τηλεόραση αλλά ραδιόφωνο χωρίς Μάκη δεν γίνεται!
Ολη μέρα πίνω ένα βότανο, την αγαπημένη τσιτσιφούγκα που έφερα από το Πήλιο και μπαλανσάρει το ζεν μου και με το που γυρνάω σπίτι τρώω σαν γλάρος ότι βρω μπροστά μου. Το βράδυ νωρίς τουρ στα wine bars της περιοχής. Ακόμα πειθαρχία μηδέν στη διατροφή αλλά η γυμναστική-γυμναστική, ευλαβικά. Αυτές τις απειθαρχίες τις κάνω συχνά στη ζωή μου, κάνω πάνω κάτω και μου αφήνω χώρο να αναπνεύσω. Σε λίγες ώρες πετάω για να γιορτάσω τα 22 χρόνια του μεγάλου μου γιου του Νίκου. Είναι όντως απίστευτο το πόσο γρήγορα περνάνε τα χρόνια και γι αυτό και τον Άλεξ τον παρατηρώ κάθε μέρα και καταγράφω ότι κάνει γιατί ξέρω πόσο γρήγορα περνάει αυτή η υπέροχη ηλικία μέχρι τα 8-9.. Μάνες γενικά, κουράγιο!
