Το ξεσκόνισμα στο σπίτι του γιού μου στο Λονδίνο συνεχίστηκε. Δεκάδες άδειες σακούλες και γράμματα ξεχασμένα πετάχτηκαν. Κάβα τα καθαριστικά στόκαραν τα ντουλάπια μέχρι να ξανάρθω και να βρω το σπίτι αχούρι. “Μάνα είσαι νοικοκυρά;” με ρωτούσε ο Νίκος όταν έριχνα το πεντόκιλο αλάτι στο πλυντήριο πιάτων. Είχα κάνει και το Essie το πράσινο νύχι και δεν τρελάθηκα να το χαλάσω δύο μέρες μόνο.
Απαραίτητο το προσκήνυμα στο Wallace Museum για την κούνια του Φραγκονάρ..
Το πήρα το “παιδί” χθες σε μιουζικαλάρα. Πώς και δε μου κοιμήθηκε όρθιο – έχει και ένα κόλπο που λοκάρει το σβέρκο και στα σεξπηρικά κοιμάται όλο το τρίωρο- στο “Book of Mormon”..
Πρώτη φορά, αφού είδαμε ότι πιο ενεργητικό και θεοπάλαβο έχω δει σε μιούζικαλ στη ζωή μου. Μορμόνοι από το Salt Lake City πετάνε για την Ουγκάντα για να προσηλυτίσουν τους μαύρους που έχουν aids και κόβουν τις κλειτορίδες των γυναικών σε μία σουρεαλιστική υπόθεση που σε κάνει να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια. Το πιο γρήγορο και παρανοικό έργο που έχω δει edited σαν κινηματογραφικό έργο..ανάσα δεν παίρνουν οι ηθοποιοί. Ταλεντάρες συγκλονιστικές! Φανταστική μουσική και όλα τα λεφτά ο διευθυντής της ορχήστρας. Σαρώνει το “Book of Mormon” ακόμα αφού έχει πάρει όλα τα βραβεία Tony, Grammy και Lawrence Olivier.. Αν σας αρέσουν τα μιούζικαλ τρέξτε αμέσως.. καμία σχέση με όλα αυτά που περιμένεις να ακούσεις ένα τραγούδι και στο υπόλοιπο σε παίρνει ο ύπνος.. Turn it Off!
Σήμερα πρόλαβα για δεύτερη φορά την προτελευταία παράσταση του “The Master Builder” στο Old Vic με το Ralph Fiennes.
Ξαναπήγα με τη φίλη μου τη Χρυσέτα που κάνουμε τα παραδοσιακά μας σέλφις. Μιλάμε για εργάρα όπου τρεις ώρες κυλάνε νεράκι με τη διασκευή του David Hare που κάνει το έργο του Ιψεν μοντέρνο και σε συνδυασμό με την τρομερή ερμηνεία του πρωταγωνιστή μία από τις ωραιότερες παραστάσεις που έχω δει στη ζωή μου.
Ο Fiennes μαζί με τον Rylance – που πήρε Oscar δεύτερου ρόλου φέτος- είναι οι απολύτως καλύτεροι ηθοποιοί που έχω δει στο θέατρο.
Eκπληκτική και η Linda Edmond ως σύζυγος του αρχιμάστορα Σόλνες αντίθετα με την Sarah Snook που υποδύεται τη μικρή που του παίρνει τα μυαλά που ήταν έως και εκνευριστική (μιλούσε σα να είχε ένα καυτό αυγό μονίμως στο στόμα της). Αθάνατο το θέμα του γερασμένου άντρα που προσπαθεί να αναβιώσει τα χαμένα του χρόνια και τη δυστυχία του πίνοντας το αίμα των νέων κοριτσιών, σκλαβώνοντας το μυαλό τους και θλιβερό παράλληλα. Που αναγνωρίζει και δέχεται ότι πρέπει να πληρώσει το τίμημα για ό,τι πέτυχε στη ζωή του, που δέχεται την ενοχή για το θάνατο των παιδιών του και το «ασήκωτο, υπέρογκο χρέος» απέναντι στη σύζυγο του. Η μόνη διέξοδος, η άνοδος. Η μόνη πραγματικότητα, η πτώση.
Στο τέλος που πέφτει ο Σόλνες πέφτει και το σκηνικό -κυριολεκτικά- στο πιο εντυπωσιακό φινάλε που έχω δει σε σοβαρή παράσταση.
Τί κοιτάς Ralph;
Φεύγει ο αρχιμάστορας και έρχεται ο “Επιστάτης” με τον Timothy Spall οπότε οι θεατρόφιλοι που ταξιδεύετε για καλές παραστάσεις σημειώστε το.
Αυτές οι μικρές ανάσες πολιτισμού βοηθάνε το μυαλό μου να μη γίνει θράκα από τα δρώμενα στην αγαπημένη μας πατρίδα και αναμεταδίδω τα ενσταντανέ με πολλή αγάπη και “παράνομες” φωτογραφίες από τις παραστάσεις – γιατί το αίμα νερό δε γίνεται και το “no photos” δεν περνά!
