“Ηλιοβασιλέματα και τι δεν μου θυμίζουν” τραγουδούσε η Μαίρη Λίντα.
Προσωπικά τα ηλιοβασιλέματα δεν μου θυμίζουν τίποτα. Είμαι της ανατολής και όχι της δύσης.Του σμιξίματος και όχι του χωρισμού. Της δύσης είμαι μόνο στην Ευρώπη και της Βίσσης επίσης. Ηρθε ένας άνθρωπος πριν λίγο καιρό και μου είπε πως ήθελε να τον πάρω από το χέρι να του δείξω το ηλιοβασίλεμα. Προσπάθησα να το κάνω, νομίζω το έκανα, γιατί κρατάω υποσχέσεις αλλά επειδή έχω μία ιδιάζουσα μορφή ρομαντισμού μου βγαίνει πολύ πιο αυθόρμητα να τον πάρω από το χέρι και να του δείξω την ανατολή. Τελικά οι άνθρωποι χωρίζονται σε δυσικούς και ανατολικούς..Είναι θέμα ψυχοσύνθεσης.
Έκτοτε βέβαια παρατηρώ και φωτογραφίζω τα ηλιοβασιλέματα. Το συγκλονιστικότερο #nofilter όλων έζησα αυτές τις ημέρες στην παραλία που λέγεται Παράδεισος στο Νότιο Πήλιο. Ονομα και πράμα.
Μία παραλία όπου συναντηθήκαμε με τη Μαρία Καβογιάννη που μου χάρισε αξέχαστες στιγμές παρέας αυτό το καλοκαίρι, και μπουρου μπουρου, κάτσαμε μιάμιση ώρα στη θάλασσα που ήταν ζεστή και λαμπίριζε σα να κολυμπάς μέσα σε καρτ ποστάλ κανονικότατο. Το παιδί μου σκαρφάλωνε σε κατι βράχια και έσπαγε πέτρες σαν πρωτόπλαστος. Το μέρος αυτό το ονόμασε εργαστήριο και τις πέτρες τις κουβαλούσαμε σπίτι – ολες οι μανάδες καταλαβαίνετε πως κουβαλάμε τα πάντα σαν τις γαιδάρες.
Καλή η δύση λοιπόν και τρομερά φωτογενής.. αλλά ανατολή παιδιά, ανατολή.. στη χειρότερη περίπτωση αυτή της αυπνίας που βλέπεις και χαράζει και στην καλύτερη ένα γερό ξενύχτι ατελείωτο, σαν αυτά του Cavo Paradiso στα 90ς που η μουσική φόρτσαρε όσο ανέβαινε ο ήλιος και τρέχαμε μετά για βουτιά στη θάλασσα..
